سیدمرتضی

به نام خداوند مهرگستر مهربان.

«آیا باید توبه کنم یا نیازی به توبه ندارم؟!!!»
این نوشتار پاسخگوی به این پرسش است.

قرآن کریم به همه ی مؤمنان دستور توبه می دهد: «ای مؤمنان! همگی [از مرد و زن] به درگاه خداوند توبه کنید.(1)

امّا چگونگی توبه برای هر گروه از مؤمنان با گروه های دیگر آنان متفاوت است و راز آن این است که:
در گفتاری از پیامبر اعظم صلّی الله علیه و آله نقل شده است: «نیکی های نیکان، برای نزدیکان[به خدا] زشت است»(2)،
و از این گفتار نورانی فهمیده می شود که نیکی و زشتی به تناسب درجه ی نزدیکی افراد به خداوند متعال متفاوت است؛
در نتیجه چگونگی توبه که با ترک زشتی ها و کسب نیکی ها همراه است به تناسب درجه ی نزدیکی افراد به خداوند متعال متفاوت است.

در کتاب «مصباح الشریعة» از امام جعفر صادق علیه السّلام نقل شده است:
«توبه و رجوع از گناه و نافرمانی، ریسمان الهی و کمکی از ناحیه ی عنایت خداوند متعال به بندگان است.
انسان باید در هر حال بر توبه مداومت کند.
تمام گروه ها و دسته های بندگان خدا، توبه ای مخصوص دارند؛
پس توبه ی انبیاء از اضطراب سرّ می باشد،
و توبه ی اولیاء از کدورت خاطرات قلبی است،
و توبه ی برگزیدگان از گشایش ها و نشاط هاست،
و توبه ی ویژه ها از مشغول شدن به غیر خداست،
و توبه ی عوام از گناهان است.»(3)

إن شاء الله در نوشتارهای بعدی به پرسش «چگونه و از چه باید توبه کنم؟؟؟» پاسخ خواهم داد.

درود خداوند بر آنان که در مسیر هدایت الهی قرار دارند.

پی نوشت:
(1) «تُوبُواْ إِلىَ اللَّهِ جَمِیعًا أَیُّهَ الْمُؤْمِنُون»؛ سوره ی نور(24)، آیه ی 31؛ ر.ک. آیت الله العظمی جوادی آملی؛ تفسیر موضوعی قرآن کریم، ج 11(مراحل اخلاق در قرآن)، ص 161.
(2)«حسنات الأبرار سیّئات المقرّبین»؛ بحار، ج 25، ص 205.
(3)«التوبة حبل الله و مدد عنایته و لا بدّ للعبد من مداومة التّوبة علی کلّ حال. و کلّ فرقة من العباد له توبة، فتوبة الانبیاء من اضطراب السّرّ و توبة الاولیاء من تلوّث الخطرات و توبة الاصفیاء من التنفیس و توبة الخاصّ من الاشتغال بغیر الله و توبة العام من الذّنوب»؛ مصباح الشریعة، ص 97؛ بحار، ج 6، ص 31.